Er zijn nog geen producten in jouw winkelwagen geplaatst.
Voor elke ruiter is het wel een tikkeltje spannend wanneer je voor het eerst bij je paard van trens naar stang en trens overgaat…
Spannend als in de vlinders-in-de-buik variant, niet spannend als in ik-loop-3-keer-naar-de-plee-voor-ik-er-op-ga spannend.
Je weet niet hoe je paard zal reageren hierop, je weet niet hoe het zal verlopen.
Neemt hij die stang gewoon aan, of is er wat paniek?
Of stormen ze vooruit als een stoomtrein… of gaan ze op de rem?
Veel mogelijke reacties, veel opties… en d’er is maar eentje die je het zal duidelijk maken, en dat is en blijft je paard zelf.
Dan komt er ook nog bij dat als je als ruiter niet gewoon bent om met dubbele teugels te rijden, je wijs moet raken uit die pot spaghetti voor je, en lijken je handen plots heel erg vol met riempjes.
Gelukkig ben ik dat wel al gewend, een ook al was het al even geleden, was ik het niet verleerd.
--> Ik geef je zo nog een makkelijke ’tip’ om alles bij elkaar te nemen.
Ikzelf was ook bijzonder nieuwsgierig om te ervaren hoe mijn eigen wedstrijd paard zou zijn met een stang en trens.
Want als je zelf dag dagelijks bezig bent met aanleuning, bitten, en dergelijke, dan ga je nog meer denken over het geheel.. en bij je eigen paard… tja, … klinkt misschien vreemd, maar soms ken je ze dan ook gewoon té goed.
Ik had hem in de begin jaren altijd op een doodgewoon tranz dubbel gebroken watertrensje gereden, en ja, dan wel eens gewisseld voor een ander model een keertje het ‘groen’ er af was omdat ik merkte hij voorkeur had voor iets die wat stiller in de mond lag ipv heel losjes en soepel.
Zijn heel klein mondje (lees : smalle mond, gevoelige tong en korte ’smile’) waren me uiteraard al opgevallen. En zijn voorkeur gaat nu uit naar een enkel gebroken bustrensje met anatomische vorm. Die ik ook gebruik al onderlegtrens.
Zelf had ik heel bewust gekozen om lang te wachten voor ik overging tot een ‘dubbel’ zoals ze het in de UK noemen.
Elke ruiter/trainer heeft daar zijn persoonlijk gevoel rond, en ik begrijp dat elk paard anders is. Dus wat mijn keuze was of is voor mijn paard, waarschijnlijk daarom niet de beste is voor die van jou.
Maar ik kende mijn zwarte dino al van hij een veulentje was… dus door-en-door, en deels omdat hij ook uitzonderlijk groot is wou ik hem gewoon de tijd geven om op eigen benen in evenwicht te lopen zonder bijkomende ‘hulp’ of ’steun’ van een stangetje. Mijn paard, mijn keuze!
Dus daar gaan we dan … onze eerste keer. Ik had hem goed voordien onderzocht (uiteraard, geen natte vinger werk), en ik had al een buikgevoel waar zijn voorkeur naar uit zou gaan. Dus voor de eerste introductie nam ik het model die voor mij het best geschikt was voor hem, qua anatomische kenmerken, maar ook rekeninghoudend met zijn karakter en voorkeuren.
Eerste het hoofdstel aan met enkel de trens en dan voorzichtig de stang er bij geïntroduceerd.
"Oh? Wat is dit?", zei hij.
Er volgende een zorgvuldige inspectie met de tong en lippen om te voelen wat er wel gaande was, maar de reactie was eerder uit nieuwsgierigheid dan uit discomfort.
Dus hem eventjes laten voelen, SCHMECK SCHMECK ... alles netjes dichtgemaakt zoals het hoort. (niet te strak en niet té los)
En dan maar opstappen en losrijden aan de lange teugel.
Wie me kent zal weten ik geen type ben die snel zal stoeffen met haarzelf…
Maar het was wel een heel fijn gevoel, dat ik kon opstappen en wegrijden, zonder drama.
Ookal is hij wel erg gevoelig voor veel, … het modelletje die ik uitgekozen had vond hij precies wel comfy. Dus heb ik hem daar eventjes in losgereden, dan wat getest welke de reacties zijn er op.
En kon ik na 20 minuutjes met een grote smile afstappen.
Miel stond er rustig met een schuimend mondje bij en keer me aan.
"Ja, deze is fijn !", zei hij.
Nu, ik zou geen bitfitter zijn als ik niet nieuwsgierig was of hij met andere types net zo makkelijk zou zijn of niet … Want, had ik écht direct de goeie te pakken? Of is hij gewoon zo makkelijk met alles?
Maar het was zijn eerste keer, dus heb ik niets willen uitlokken. We waren klaar voor vandaag… Eerste kennismaking met de stang is SUPER verlopen… Opstappen en wegrijden net of hij nooit anders heeft gekend.
Beter kan het toch niet ?
De volgende rit zou ik wel een ander model testen.
Wat ik dan ook deed… En waar hij me heel duidelijk heeft laten merken dat hij dat niet-kunnen-vond-en-het-er-uit-moest. Dus dan snel omgeruild voor mijn eerste gedacht. En we konden weer leuk en fijn verder trainen.
Ontspannen en happy paard.
We zijn ondertussen een paar weken verder.
Hij blijft er heel leuk op lopen… En ik ben fier!
Fier dat mijn paard door een goeie voorbereiding zonder problemen de overstap kon maken.
En fier op mezelf dat mijn buikgevoel ook direct het goeie had laten vinden.
Ik en mijn dino… ik ken hem té goed. Maar ik hou zo van hem.
ps. Had ik je geen ’tip’ beloofd?
Hoe kan je makkelijk leren je teugels opnemen?
Neem je trensteugel in je hand zoals gewoonlijk… Neem hem netjes op maat.
Steek je middel vinger van beide hangen omhoog !
Yes, de Fuck-you-vinger… een neem hiermee je stangteugel op.
Lekker simpel en makkelijk om te doen.
Geen reacties gevonden.
